امیر عظیمی روباه

من غرور و با اشک در نگاهی دیدم

که همه هستیش و واسه خاکش میده

اون که نیستش شاید اسمش اما مونده

مثه اون این خاک تویه تاریخ دیده

این غرور یادم داد میشه بازم ایستاد

این وطن دارد باز صد هزار فهمیده

از دله تاریخند که هنوز در یادند

که برای این خاک جونشونم دادند

از طلوع طوسم تا غروب هامون