اگر جهان جفا پبشه را وفا بودی

ز دست رفت مرا بی تو روزگار دریغ چه یک دریغ که هر دم هزار بار دریغ

به هرچه در نگرم بی تو صد هزار افسوس به هر نفس که زنم بی تو صد هزار دریغ

دریغ دریغ چو لاله ی رخ تو شد ز چشک بیرون ز خون چشم رخم شدم چو لاله زار دریغ

دلی کز آب وصالت به جوی بود روان بسوز آتش هجر تو زار زار دریغ

دریغ دریغ دریغ دریغ چو گل شکفته بودم پیش از این ز شادی 

به غم فرو شدم اکنون بنفشه وار دریغ

اگر جهان جفا پبشه را وفا بودی مرا جدا نفکندی ز غم گسار دریغ

دریغ دریغ دریغ دریغ دریغ دریغ دریغ دریغ