پدرام پالیز وای

کاهل و ناداشت بدم کام درآورد مرا

طوطي انديشه او همچو شکر خورد مرا

تابش خورشيد ازل پرورش جان و جهان

بر صفت گلبشکر پخت و بپرورد مرا

گفتم ای چرخ فلک مرد جفای تو نيم

 گفت زبون يافت مگر ای سره اين مرد مرا 

 ای شه شطرنج فلک مات مرا برد تو را اِی 

ملک آن تخت تو را تخته اين نرد مرا

تشنه و مستسقي تو گشته ام اِی بحر

چنانک بحر محيط بخورم باشد درخورد مرا