حامد زمانی بیزار

از برج و بارو های سیمانی از زنده های مرده دلگیرم

 ای سنگ آدم ها خدا حافظ با این قطار از شهرتون میرم 

از عابرای بی صدا خستم اینجا همه مردن پر از روحه

 باید برم اونجا که تو خاکش هر آدمی که یه برج نه کوهه  

من گور خوابه زنده ها بودم بسه منو راهی نورم کن

 دعوت کن این جامونده از راهو از این منه سرگشته دورم کن