یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود یه جوون خسته بود یساری

یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود یه جوون خسته بود که دلش شکسته بود

زیر بارون بهار زار و زار گریه میکرد گاهی دست خستشو به سوی خدا میکرد

که ای خدای مهربون خالق هفت آسمون اونو بی وفا نکن از منش جدا نکن

دست خستم رو بگیر تو منو رها نکن

بگو اخه تا به کی باید بشینم سر راش بشینم تا اون بیاد که بشنوم صدای پاش

مگه اون نمیدونه که دلم پریشونه نمیاد که از چشام غم عشق و بخونه

کلاغا از آسمون میرن بسوی لونشون دسته های چلچله میرن به آشیونشون

ولی من بدون او چی بگم کجا برم با یه قلب پر امید هنوزم منتظرم