رضا یزدانی می ترسم

‎در میزنی اما کسی توی اتاقم نیست

‎جز صورتی تنها ، نقابی بر نقابم نیست

‎در میزنم اما کسی آن سوی میدان نیست

‎جز بی کسی حتی کسی در این خیابان نیست

‎《می ترسم

‎از بال هایی که وبال شانه ام هستند

‎می ترسم

‎از میله هایی که ستون خانه ام هستند

‎می ترسم

‎از گریه هایی که مرا غرق خودم کرده

‎می ترسم

‎از کوسه ای مرده که در تنگم ورم کرده》

‎خط میکشم دیوار این تکلیف روشن را

‎هی می شمارم روزهای بی تو بودن را

‎پیشم که بودی اینچنین تنها نمی ماندم

‎هر روز را صد سال تنهایی نمی خواندم