سامان جلیلی درد

غریبانه در کوچه های خودم

قدم میزنم با عصای خودم

رها میشوم مثل پروانه ای

که پر میزنم در هوای خودم

به صدها نفر تکیه کردم یکی

نشد مثل کوه دنای خودم

غریبی و تنهایی و بی کسی

خودم مانده ام با خدای خودم

نیازی ندارم به لطف کسی

زمانی که دارم هوای خودم

خودم مینیشینم کنار خودم

بغل میکنم شانه های خودم

چنان تکیه گاه خودم میشوم

که ثابت کنم ادعای خودم

خودم با خودم با دوباره خودم

فدای کسی نه فدای خودم

خودم پا به پای خودم پیر شد

بناژم به عهد و وفای خودم

به پایم نشست و کنارم شکست

الهی بمیرم برای خودم