مرتضی پاشایی گل بیتا

مگه تا اون ور جاده های شب چقدر راه نرفته مونده بود

مگه تو چشمای سبز پنجره گل بیتا از خدا نخونده بود

مگه معجزه نبود تو دست ما مگه شب با عشق ما سحر نشد

یادته رو اسم شهرها خط زدیم دیگه چشم هیچ غریبی تر نشد

وقت خواب بی ترانه ست گل بیتای قشنگ

پر اشکم پر شعرم منم و این دل تنگ

حالا تنهایی دوباره میزنه بارون رو دستات

پر میشن از باور شب رنگ آبی نفس هات

حالا تا صبح نگاهت انگاری یه دنیا راهه

هرچی راه میری تو شب ها باز ته جاده سیاهه

تو ببند چشماتو ساده اون حالا دیگه تو ابراست

اون گذشته از من و تو تو دلش زندگی برپاست

تو باید تنها بمونی با همون چتر شکسته ت

زیر بارون توی پاییز با چشای خیس بسته ت

وقت خواب بی ترانه ست گل بیتای قشنگ

پر اشکم پر شعرم منم و این دل تنگ

حالا تنهایی دوباره میزنه بارون رو دستات