محمد معتمدی آرام من

آرام من بمان کنارم بمان بنگر مرا که می دهم بی تو جان

 هر جا روم تو سایه ای از منی تو غمگسارم تو دنیای منی  

دریای من ز موج گیسوی تو روانه ام سوی تو تمام من تو

 ای ماهم به چشم من نگاهی تا باران به جان من ببارد 

می خواهم نفس که در هوایت نايى بر نواى من بيارد

چشمان تو چشمه ی امید است

 بر حال خراب نا امیدم آوازت غزل ترین کلام است