تفنگت را زمین بگذار

تفنگت را زمین بگذار

که من بیزارم از دیدار این خونبار ناهنجار

تفنگِ دست تو یعنی زبان آتش و آهن

من اما پیش این اهریمنی ابزار بنیان کن

ندارم جز زبان دل دلی لبریز مهر تو

تو ای با دوستی دشمن زبان آتش و آهن

زبان خشم و خونریزی ست

زبان قهر چنگیزی ست

بیا، بنشین بگو بشنو سخن شاید

فروغ آدمیت راه در قلب تو بگشاید

برادر گر که می خوانی مرا بنشین برادروار