فریدون آسرایی مرهم

سکوتت پر از حرفه اما صدات هنوزم توی گوش این مردمه

حضورت یه جوری صدا کرده که سکوتت توی این هیاهو گمه 

فقط با جلال و شکوه صدات میشه به مقامی که باید رسید 

تو دنیایی که هیچی دیدن نداشت میشد دیدنی هارو پیش تو دید

کسی میشه اسطوره مردمش که دنیاشو پای هنر باخته

کسی که یه عمره با رنگ صداش تو ذهن همه خاطره ساخته

نیاد روزگاری که این روزگار غرور هنرمندشو بشکنه 

اگه بشکنه بغض این پنجره زمین و زمانو بهم میزنه 

اگه هرچی دار و ندار منه بریزم به پای تو بازم کمه