رضا یزدانی دام دگر نهاده ام

دام دگر نهاده ام تا که مگر بگیرمش

آنکه بجست از کفم بار دگر بگیرمش 

آنکه به دل اسیرمش در دل و جان پذیرمش 

گرچه گذشت عمر من باز ز سر بگیرمش 

دل به گداخت چون شِکر باز فشرد چون جگر

باز روان شد از بصر تا به نظر بگیرمش 

راه برم به سوی او شب به چراغ روی او

چون برسم به کوی او حلقه ی در بگیرمش