ای که به عشقت زنده منم

یک نفس ای پیک سحری بر سر کویش کن گذری

گو که ز هجرش به فغانم ای که به عشقت زنده منم

گفتی از عشقت دم نزنم من نتوانم

من غرق گناهم تو عذر گناهی

روز و شبم را تو چو مهری و چو ماهی

چه شود گر مرا رهانی ز سیاهی

چون باده بجوشم در جوش و خروشم

من سر زلفت به دو عالم نفروشم

یک نفس ای پیک سحری بر سر کویش کن گذری

گو که زهجرش به فغانم ای که به عشقت زنده منم

گفتی از عشقت دم نزنم من نتوانم

همه شب در ماه و پروین نگرم مگر آید رخسارت در نظرم

چه بگویم چه بگویم به که گویم این راز