محمد اصفهانی غزل بیدل

ز ره هوس به تو کی رسم نفسی ز خود نرمیده من

همه حیرتم به کجا روم به رهت سری نکشیده من

چه بلا ستمکش غیرتم چقدر نشانه ی حسرتم ای دل

که شهید خنجر ناز تو شده عالمی و تپیده من 

من بی دل و غم غفلتی‌ که ز چشم پر ز فسون تو

همه جا ز جلوه ی من پر است و به هیچ جا نرسیده من